Het was windkracht 9, en de bomen in de achtertuin zwiepten vervaarlijk heen en weer. Maar met die ene enorme vlaag van windkracht 10 kraakte het overal, en sloegen diverse stutpalen neer. Overal afgewaaide takken. Gelukkig bleven alle bomen van de achtertuin heel. Ze zijn vitaal, hun wortelstelsel is in orde. Wat stormschade kunnen ze wel lijden.
Doorgaan met het lezen van “Wat doet windkracht 10 met je?”
Als dat waar je op hoopt nog niet zichtbaar is, hoe weet je dan dat het toch kan gebeuren? Waar kun je je aan vastklampen? Welke positieve tekens zijn er dat ik uiteindelijk niet hoef te verdwalen in mijn niemandsland? Dat ik echt een nieuwe start kan maken? Ik weet dat het oude niet meer voldoet, maar wat dan wel? Hierover nadenkend loop ik diverse rondjes in de achtertuin. Open ogen, open mind, en frisse buitenlucht brengt gelukkig meer inzicht.
Doorgaan met het lezen van “Het gaat toch gebeuren”
Vlak voor de lockdown rende ik nog net op tijd naar de bieb, om snel nog een stapel boeken te scoren. Wat doe je dan als je haast hebt en moet kiezen: je scrolt doelgericht je favoriete schrijvers bij langs. Tot mijn blijdschap vond ik een boek van Gabriel García Marquez (Colombia, Nobelprijs voor Literatuur in 1982). Met zowaar een titel die ik nog nooit gelezen had: Ontvoeringsbericht. Ik kwam er door omstandigheden nu pas aan toe die te lezen. Maar wat een horror.
Doorgaan met het lezen van “Opgesloten zitten en wachten”
Rituelen zijn in feite ankermomenten die betekenis geven aan een speciaal moment. Samen beleven van een ritueel kan een mooie of moeilijke transformatie in het leven markeren én ondersteunen. Het ritueel schrijft als het ware voor hoe te doen, wat een rustgevende ordening geeft, en wat daarmee ruimte creëert voor emotie.
Soms zijn er geen woorden te vinden bij wat ons overkomt en zijn we door het leven ontdaan. Een ritueel biedt dan perspectief. Mijn eigen meest geliefde ritueel bij Oud en Nieuw?
Vanuit mijn werkplek met zicht op de tuin trekt een beweging opeens m’n aandacht. Het is een merel, die met een bijna gulzig aandoende haast nog de laatste bessen van de vuurdoorn naar binnen werkt. De foto die dat het beste liet zien stond per ongeluk op de doorklik-functie, wat een bijna komisch aandoend filmpje opleverde. Beetje te zwaar voor mijn site helaas. Maar deze foto die hier nu staat en net daarvoor is genomen, geeft de setting ook goed weer. Merel ziet iets roods en verslikt zich nagenoeg door de haast om vooral alles zo gauw mogelijk op te happen voordat er een andere kaper op de kust komt.
Doorgaan met het lezen van “Gulzig”
Met de vele bomen in onze achtertuin is er niet veel open ruimte om door het blad heen de lucht te zien, en ’s avonds de sterren en de maan. Maar opeens zag ik toch echt de maan door de bomen schijnen. En ik realiseerde me dat zo stilletjes weg bijna alle blad van de bladverliezende bomen gevallen was. De kale stam en takken lieten nu pas echt hun grillig profiel zien, naakt, onbeschermd, tot op het bot kenbaar. Prachtig gezicht. Juist ook met tegenlicht komt het karakter van de boom heel mooi uit. Gewoon door de vorm, de groeiwijze, hoe die is geworteld. Hoe wijd de takken echt reiken.
Doorgaan met het lezen van “Zie de maan schijnt door de bomen”
Dit jaar hadden we een overvloedige druivenoogst, veel druiven en heerlijk zoet. Genoeg voor de vele vogels. Genoeg om zelf van te eten. Genoeg om van uit te delen. Genoeg om sap van te maken – ik heb zelfs een eigen ‘label’: Vin Hulst Jardin de la belle culotte. Maakt leuke cadeautjes.
Doorgaan met het lezen van “Van druiven, eekhoorntjes en vergeten schatten…”
Ken je dat gevoel: je staat onder een grote tamme kastanjeboom, er ligt veel afgewaaide prut op de grond, met de punt van je schoen schuif je dat wat heen en weer, je ziet dat de meeste kastanjes al geraapt zijn door anderen, en dan… er glimt iets tussen het afgestorven blad. Warempel, een puntgave grote kastanje. En nog een. En nog een paar. In je hand voel je de volmaakte, ronde vorm. En je bedenkt alvast hoe je ze poft in de oven en hoe heerlijk het smaakt, als snack met wat zeezout, of als zoete twist door de stamppot. Glimmertjes in de prut. Ja, de natuur is daar sterk in. Maar in mijn eigen leven, waar zijn die glimmertjes dan? Hoe vind ik mijn ‘kastanjeboom’, en hoe moet ik dan de glimmertjes zoeken?
Doorgaan met het lezen van “Glimmertjes in de prut”
‘Hoe overleef ik moeilijke mensen’. Aan dit boek van de psychotherapeut Psycholoog Jörg Berger moest ik denken, toen ik de afgelopen periode gesprekken had met mensen die op een bijna traumatische manier leden onder het dominante gedrag van hun eigen leidinggevende. Iemand die hen op geheel eigen wijze het leven op de werkvloer zuur maakte. Oh, ironie van de achtertuin, de inspiratie voor deze blog komt bij mij boven tijdens het snoeien van ‘de zuurbes’ (Berberis vulgaris). Deze struik heet ook wel de zuurdoorn, vanwege de werkelijk enorme driedelige dorens, die het snoeien tot een ware challenge maken. Lange mouwen, tuinhandschoenen, maar nog steeds bloedige krassen op diverse plekken. Hoe overleef ik deze jaarlijkse snoeibeurt? En hoe kun jij omgaan met die zeer lastige, moeilijke, stekelige persoon in je nabije omgeving? Jíj bent wel gezond, maar die ander is gewoon echt een moeilijk type.
Doorgaan met het lezen van “Stekelige mensen, au! wat kan ik doen?”
Vanuit de camping kwamen we al fietsend langs een biologische boerderij-winkel. En verwenden we ons met home-made kaas. Lekker belegen. Een massief plat stuk, goudgeel. Ik realiseerde me opeens dat de kaas die we normaal kopen altijd wel een paar gaten heeft. Prima smaak ook, en niks mis met een paar gaten, het gaat om de kaas, toch? Deed me wel denken aan een vroegere coach-klant. Het leek wel of het bij hem wél om de gaten ging, die beproefde hij meer dan dat hij de kaas proefde en waardeerde.
Doorgaan met het lezen van “Gaten in de kaas, wat doe jij er mee?”