In mijn achtertuin ben ik bezig met de transitie naar de eetbare tuin. Meer eetbare planten voor onszelf. En meer eetbaars voor dieren, inclusief insecten, egels, padden, vogels. Maar in welke verhouding? Dat blijft zoeken. Ook blijft het een worsteling hoe ver ik wil gaan. Eenden houden om naaktslakken te eten zoals ze bij mijn zoon in de gemeenschapstuin doen? Tsja… Dus de verandering manifesteert zich al duidelijk – meer eetbare planten. Maar een transitie is psychisch: het is een proces (in drie fasen) dat mensen doormaken als ze de details van de nieuwe situatie internaliseren en accepteren. (zie meer hierover op mijn site).
In de achtertuin ijlt mijn psychologie nog stevig na, mijn nieuwe situatie, eetbare tuin, is best al redelijk ontwikkeld. Maar de transitie naar goede verhoudingen in het ‘voor onszelf en voor de ander’ in ons eigen kleine eco-systeem vind ik best lastig.
Verandering en transitie
De verandering betreft dus de situatie. Echter, een verandering zonder dat jij ook een transitie doormaakt, is niet meer dan een herschikking van stoelen. Dat geldt ook bijprocessen van organisatie-verandering trouwens: alle mensen in een organisatie moeten de verandering in de organisatie zelf ook accepteren en internaliseren. Anders is er ten diepste niets bereikt.
Zoals de beroemde Japanse dichter Issa zegt:
“Mijn kleren zijn verwisseld; verwisseld ja, maar de luizen die ik al de hele reis met me meedraag, zitten er nog steeds.” (Kobayashi Issa, 1763-1827)
Die ‘luizen’ blijven ongemak veroorzaken. Sterker nog: je ervaart het als méér ongemak omdat je vaak een verwachting hebt dat het met de verandering van die kleren wel klaar is. De nieuwe situatie valt dan tegen ten opzicht van je verwachting, omdat je psychologisch niet bent mee-veranderd met je situatie.
Mindset
Dus als je situatie wel is verandert, maar als jij vervolgens je eigen mindset niet aanpast, dan maak je geheid psychisch een lastige tijd door. Als je de verandering niet (voldoende) accepteert en niet (voldoende) internaliseert, dan heb je daar echt last van: Je krijgt het niet meer kloppend. Je kunt je niet goed verhouden tot die nieuwe situatie. Je hoofd en je hart matchen niet meer, want je gevoel valt er ook naast. Dat drie-luik, hoofd, hart, handen is uit balans. Ja, je handen ook: je raakt lamgeslagen, zonder positief handelings-perspectief.
Dat betekent niet dat dit een makkelijke tijd is om alles weer op één lijn te krijgen, integendeel. Maar het is de enige way out. Om weer een mens uit één stuk te zijn. In balans met jezelf en je omgeving.
Aan elkaar geknoopt
Wat kun je doen om hoofd-hart-handen weer aan elkaar geknoopt te krijgen in de nieuwe situatie?
Het makkelijkst gaat dat als je het doel, de nieuwe situatie waarin jij in goede balans bent, zo goed mogelijk visualiseert. Je voor ogen stellen door je ogen een tijdje dit te doen. Teken dit plaatje vervolgens hoe jouw balans in die situatie er over een tijdje uitziet. Geef er woorden aan op papier. Vertel dat vervolgens aan mensen om je heen: ja, zo wil ik leven, dit is in de kern mijn ideaal.
En dan, gewoon, elke dag een klein stapje zetten in deze voor jou goede richting.
Planmatig en met focus, voorkom dat je stil valt.
Als jij zelf planmatig ingesteld bent, kun je daarvoor een Roadmap maken, een tijdlijn. Simpel:
- dit en dat wil ik gerealiseerd hebben eind december (zelf invullen wat dit en dat voor jou is, en jouw eigen datum, realistisch). Verdergaand in mijn voorbeeld van eind december:
- wat moet ik daarvoor 1 dec. afhebben
- wat moet ik daarvoor 1 nov. afhebben
- wat moet ik daarvoor 1 sept. afhebben
- wat moet ik daarvoor 1 aug. afhebben
- wat moet ik eind van deze week afhebben
- wat betekent dit voor mij vandaag?
Ieder heeft z’n eigen struggle
Die eetbare tuin van mij… die transitie van jou op jóuw eigen pijnpunt.
Want calamiteiten komen en gaan, het leven valt niet mee. Het is maar net hoe je je er toe kunt verhouden hoe leefbaar het leven blijft.
In het Engels heet dat vrij vies ‘shit happens’.Toen ik die uitdrukking zonet opzocht, zag ik dat er zelfs een levensecht party-spel bestaat met die titel. Het spel is in het Engels, en voor boven de 18, maar wordt aangeprezen als hilarisch. Je komt allerlei ongewenste situaties tegen die je moet rangschikken op je ‘lane of pain’ die loopt van 1 tot 100. Wat is erger? a of b.
De uitdrukking ‘de laan van de pijn’ vond ik op zich wel grappig. Maar of het spel echt grappig is? geen idee, maar op de camping op een lange zomeravond voor sommigen misschien.
Echte pijn is overigens bepaald niet hilarisch. Lichamelijk noch psychisch.
Is geen onderwerp van smakeloze grappen.
Maar is zaak om er serieus mee aan de slag te gaan.
Zodat je uiteindelijk een tevreden en blijde mindset ontwikkelt om het leven tegemoet te treden. Wat er ook gebeurt.
Mijn eigen eerste stap?
Dat netje om die 4 appels is nu geplaatst. In augustus volgt een net om de druiven, maar ook van de druiven gaat de helft naar de vogels, OK, afgesproken. Op de vele Oost Indische kers die ik heb zitten altijd luizen. Laat maar, ik wil geen gif spuiten, want zowel het blad, de bloem, als het zaaddoosje zijn eetbaar. gewoon even luizen eraf spoelen kan ook. Ik ben m’n ‘way of life’ aan het ontwikkelen in de achtertuin. Hoofd-hart-handen in balans krijgen. Niet alles tegelijk aub.
Wat is jóuw eerste stap?
Wat is jouw eerste stap? In de goede richting voor je doel? Zie je eigen visualisatie van je eigen nieuwe evenwicht.
Maak er deze zomer nog werk van om dat helder te krijgen. Daar heb je veel profijt van als alle drukte van het nieuwe seizoen weer begint.
Als je je afvraagt hoe ik je kan helpen bij wat er op dit moment bij jou speelt, bel me dan even, gratis en vrijblijvend. Je bent gelijk aan de beurt als je me nu mailt met jouw voorkeurstijd/ dag. Na de vakanties slibben de weken weer dicht.