– De winter is voorbij, maar wanneer gaat de winterjas uit?-
Als transitie-coach kijk ik met professionele belangstelling naar de omslag van ‘een ziekte’ naar een serieuze pandemie. Een epidemie op wereldschaal. Het betreft iedereen en alles. Intrigerend voor mij is hoe geheel verschillend de mensen, landen, werelddelen, culturen omgaan met deze situatie waaraan niet te ontsnappen valt. Zoiets als de overgang van de winter naar de lente : er valt niet aan te ontkomen, maar de aanpassing aan de nieuwe situatie verloopt behoorlijk verschillend. Ook in de natuur.
Hoe gaat de achtertuin daarmee om, en wat kunnen we daarvan leren voor ons eigen coping mechanisme?
Het begin van de lente. Wanneer de zon loodrecht boven de evenaar staat begint bij ons de astronomische lente. In 2020 is dat op 20 maart. Dat begin is overal op het noordelijk halfrond hetzelfde. Maar als ik in m’n tuin rondkijk, zie ik bomen, planten en dieren daarop heel verschillend reageren:
De tamme kastanje en haagbeuken zitten nog volop in het grauwe winterblad, zelfs na de diverse stormen van de afgelopen tijd. De narcissen staan echter allang knalgeel te bloeien. Onze perenbloesem doet denken aan Vincent van Gogh, zo prachtig, maar bij de druif zie je nog nauwelijks een bobbeltje op de gestel-takken waar de ranken, de jonge scheuten met blad en later de bloeiknoppen, uit gaan komen. De merels zingen al hun hoogste lied, maar de kikkers in de vijver zitten nog in winterslaap.
Verschil mag er wezen. In de achtertuin accepteren we dat, waarderen we die verschillen zelfs. Dat houdt de tuin juist boeiend, je ontdekt steeds iets anders. Maar mensen onderling fixeren zich vaak negatief op verschillen. Ze geven elkaar dan een oordeel, en labelen het anders zijn van de ander langs hun eigen meetlat van goed en slecht. Zoals de narcis die tegen de tulp zegt: wat ben je laat, kun je nou nooit eens opschieten. En tegen het sneeuwklokje: wat ben jij een vreselijke uitslover zeg, een echte pleaser…. Veel mensen die zo’n oordeel over zich heen krijgen kunnen daar niet goed mee omgaan. Ze voelen zich klein worden. Soms zelfs minderwaardig. Niet alleen kinderen worden gepest om hun anders-zijn.
Coaching gaat over uitvinden wie je echt bent, en het bereiken van zelf-respect en zelf-acceptatie. En over het vergroten van je mentale weerbaarheid tegenover al die situaties en uitspraken van anderen waardoor je je genekt voelt. Want vergis je niet: of je nu een vroegbloeier bent of een laatbloeier, je voegt toe aan de veelkleurigheid en diversiteit die een tuin / een samenleving zo boeiend maakt. Dat kun je met wat moeite echt leren opmerken en waarderen, ook in jezelf.
Veel mensen zitten door de pandemie gedwongen thuis. Soms gaat dan van alles in jezelf malen als je stilgezet wordt. Ook angst kan toenemen als je je leven niet (meer) overziet, en als loslaten niet lukt. Als je over dit soort dingen zit te broeden, maak dan van de nood een deugd en stuur me een mailtje voor bel-afspraak. Contact van huis tot huis is dan zo gemaakt. Ik heb een grote ervaring in E-coaching.