Het ging zo goed. In ‘t najaar jong boompje overgeplant, sloeg lekker aan, bleef prachtig groen. Actie gelukt. Maar opeens, na 8 maanden, was er geen redden meer aan. Totaal uitgedroogd, terwijl de hele tuin er ondanks de lange periode van droogte toch best groen uitzag. De diagnose was al snel gesteld: niet diep genoeg geworteld om de klap van het gebrek aan regen te kunnen incasseren.
Tricky, hoor ik vaak, want die wortels zitten onder de grond. Hoe kom je er dan vroeg genoeg achter dat er NU urgente maatregelen nodig zijn? Om niet achter de feiten aan te hollen? Om niet op verlies te blijven staan?
Net als in je eigen leven is het onzichtbaar of je basis gezond is.
De basis, de wortels zelf.
Maar wat onzichtbaar is, is niet onkenbaar.
Er is meestal genoeg kennis en kunde voorradig voor een globale indicatie of iets in orde is of niet. Een paar eenvoudige testen. Doorvragen. Niets ingewikkelds. Gebrek aan weerbaarheid kun je in een ander en in jezelf vaak best zien.
Als je maar echt kijkt. En nog een keer. Met echte betrokkenheid. En weten waar je op moet letten.
Vaak laten we echter na om verder te komen dan meehuilen met de wolven in het bos. Ach, wee, het is ook wel zwaar. Pittig hoor, je situatie is erg ingewikkeld, geen wonder dat je het niet trekt. Nou, zet h’m op.
In het geval van die verdroogde boom: het was ook wel erg droog geweest, te grote uitdaging om in zo’n situatie toch groen te blijven. Jammer dan, weg ermee.
Totdat ik de anti-wegkijkwet op mij liet inwerken. Een op Europees niveau al in april 2024 aangenomen wet die grote bedrijven verplicht om hun verantwoordelijkheid te nemen voor de gehele productie-keten. Gaat om tegengaan van misstanden op gebied van mensenrechten. Op dit moment is echter een beweging gaande om daarvan af te knabbelen, teveel moeite, kost ons te veel, te duur voor ons, enz.
Verweggistan zorg maar voor jezelf. Verontwaardiging over dit soort terugtrekkende beweging van een bedrijf, van de politiek, ja , ik sta voorop. Maar zelf de dode boom in de ogen kijkend voelde ik schaamte opkomen, mijn geweten sprak:
- een boom op mijn eigen erf, in mijn ‘circle of influence’
- aan mijn zorgen toevertrouwd om goed op weg te gaan in het leven.
Na verloop van tijd was ik namelijk opgehouden water te geven, beetje vergeten. Te druk, ik liep er snel aan voorbij. Geen aandacht voor hoe die er bij stond. Laat staan om in te grijpen wat best had gekund.
En maar klagen over de droogte, zo slecht voor het land en de gewassen.
De oorzaak ligt zo gemakkelijk buiten mij, en dan ben ik verexcuseerd.
Het is een relatieve schaal, een groot bedrijf, een klein boompje, een mens in nood.
Maar wegkijken doe ik dus ook, en daar werd ik mee geconfronteerd door dat dode boompje.
Hij blijft nu een levende les om me te helpen herinneren om trouw te zijn in het kleine. Dank je, boompje!
Ieder kan een ander helpen om een stukje weerbaarder door het leven te gaan. In de preventie is veel gewonnen.
Als je niet weet hoe je een ander kunt bijstaan? Of jezelf? Probeer eens een van de vele oefeningen daarvoor uit mijn boek ‘Koershouden, ook in zwaar weer’