Om meteen maar met de deur in huis te vallen, hoe ervaar jij je leven van dit moment? Meer als een doolhof of meer als een labyrint? Of als een rechte lijn die omhoog voert?
Deze vraag kwam bij me op naar aanleiding van de Wereld Labyrint Dag, de eerste zaterdag van mei.
Ik werd uitgenodigd om mee te doen aan de ‘Walk as One at 1’: je loopt die dag in je eigen tijdzone om 13 uur het labyrint. De idee is om het labyrint dan te lopen in de gedachte van vrede en harmonie. Zo rolt er 1 dag per jaar een golf van vredige energie over de hele wereld, startend in Nieuw-Zeeland en eindigend in Alaska.
Wel heel toepasselijk in dezelfde week als de jaarlijkse herdenkingen en vieringen van 4 en 5 mei.
Geen idee of jij wel eens een labyrint gelopen hebt. Wat ik wel weet is dat veel van mijn cliënten hun leven eerder als een doolhof dan als een labyrint ervaren. Wat is het verschil tussen beide?
Doolhof
Een doolhof is een lastige dwaaltuin, een puzzel met doodlopende paden en soms meerdere ingangen. De muren in een doolhof zijn hoog, zodat je niet kunt zien waar je naartoe moet. Wie door een doolhof loopt in een pretpark, kan lachspiegels en uitkijktorens tegenkomen. Verplaatsbare muren of waterpartijen die aan- en uitgaan, maken het vinden van de weg extra ingewikkeld. Het is een voortdurend herinneren, nadenken, puzzelen. Hier ben ik al geweest, daar kon ik niet langs, hoe bereik ik dan het doel, het vinden van de uitgang of het middelpunt met vaak een speciale attractie.
Labyrint
Een labyrint heeft een heldere structuur, maar wel met kronkelende paden en soms verwarrende bochten, vaak in spiraalvorm. Echter je kunt het geheel overzien, je komt altijd vanzelf bij de uitgang. Die dezelfde is als de ingang. Het gaat om de weg zelf. Een weg naar binnen, naar het middelpunt, waar je even kunt blijven staan, luisterend naar de vogels. Een labyrint kun je op verschillende manieren lopen. Bijvoorbeeld met een vraag, een intentie, in stilte als loopmeditatie, om te gedenken of te eren, alleen of met een groep, als ritueel, of om jezelf ‘uit de knoop te lopen’.
Illusie
Sommige mensen leven in hun denken nog een andere optie: de lineaire weg van A naar B. Voor hen belichaamt B dan de vooruitgang. Echter als er levens veranderende situaties opdoemen, de zogenaamde ‘life-events’, dan is er van een rechte lijn geen sprake meer. Je leven krijgt een knauw, een enorme dip en het kost moeite om alles weer op de rit te krijgen. Soms tegelijk nog een dreun. Nog meer om je op in te stellen. Ook in onze welvaartsstaat zit een forse tegenslag in een klein hoekje. Kost veel mentale energie, vooral als je toch al laag zit in je weerbaarheid.
Levensweg
Van oudsher werd het labyrint gezien als een symbool van de levensweg. Het begin, het pad, de bochten en wendingen, het centrum; alle onderdelen van het labyrint worden metaforen van die levensweg. Je wordt geboren en gaat op levensreis. Onderweg kom je situaties tegen die oproepen om van koers te veranderen. Door in vertrouwen voort te gaan op je eigen pad, reis je naar jouw bestemming in het leven.
Uitnodiging
De kracht van het fysiek lopen van een labyrint zit erin dat het je letterlijk even stilzet. Niet voor niets vind je labyrinten vaak in kloostertuinen of bij kerken. Die vanouds ingericht zijn om in stilte je leven te overdenken. Want het doel van een labyrint is niet om de weg te verliezen, maar om die te vinden. Google bijvoorbeeld waar bij jou in de buurt een labyrint te vinden is, en loop die eens.
Met aandacht, en in vrede. Benieuwd naar je ervaring!
Tips om te groeien in weerbaarheid
Vele tips om te groeien in weerbaarheid vind je in mijn boek ‘Koers houden, ook in zwaar weer’ Hoe stuurmanskunst je leert te dansen op de golven van het leven.
Voor 20 piekjes je leven op de rit met een paperback, of € 9,95 voor de digitale versie.
Met de principes van de zeilboot als houvast om het roer van je leven te pakken in de stormen van het leven, als je het gevoel hebt dat je kopje onder gaat. Leer je te verhouden tot het onvermijdelijke.