Rouw associëren we vaak met verdriet, verlies en zwaarte. Ik heb het zelf pas meegemaakt. Een overlijden triggerde mijn recente en oudere rouw, alles kwam bij elkaar. In geen jaren zoveel en zolang gehuild, complete wolkbreuk. Alle controle weg. Ik kon mezelf niet meer bij elkaar rapen. Zo ongemakkelijk, ik zei afspraken af. Verstopte me. Te kwetsbaar.
Gelukkig kwam een van mijn coach-buddy’s net op tijd langszij. Stevig. Om me te helpen onderzoeken wat ik diep van binnen nodig heb. Want verlies laat een lege plek achter, die we niet altijd kunnen vullen, maar soms wel kunnen voeden. Onderzoeken hoe er toch ruimte kan komen in je borstkas, de beklemming weg, hoe het verlies van controle begin van verzachting wordt. Want tranen kunnen iets openbreken. Iets losmaken wat vast zat. Zodat er ruimte komt voor iets nieuws. Hij gaf mij een lijst van reflectie-vragen voor zelf-coaching.
Toen ik daardoor weer een beetje op m’n voeten stond en begonnen was aanvulling te zoeken op wat niet meer is en nooit meer terugkomt, toen bekroop mij toch wel de vraag hoe dat in vredesnaam kan dat ik zo weggeblazen wordt. Terwijl ik expert ben in het helpen van anderen om weerbaarder te worden na een ingrijpend life-event, om veerkracht op te bouwen. En ik dacht nog wel dat ik zelf behoorlijk weerbaar was. Hoe kan rouw samengaan met veerkracht?
Het antwoord vond ik uiteindelijk in m’n eigen boek, Koers houden ook in zwaar weer. Hoe stuurmanskunst je leert te dansen op de golven van het leven (zie mijn website). Want daarin gaat het juist om de vraag ‘Wat helpt om op te staan na overweldigende tegenslagen, te leren en groeien door moeilijkheden, en je aan te passen aan wat het leven hoe dan ook op je bordje gooit?’ Terwijl je toch geankerd blijft. Het geheim is dat het juist je veerkracht is die maakt dat je dapper genoeg bent om die problemen aan te gaan. Dus de ingang bij overweldigende rouw is naast de aandacht voor verdriet en emotie, toch ook het versterken van dat stukje weerbaarheid dat nu aangetast is.
Als je in contact bent met mensen die rouwen bedenk dan, dat de niet-rouwende kanten van die persoon, diens andere kwaliteiten, vaak aangeboord kunnen worden om met de rouw te leren leven. Daar kun je iemand mee helpen. En als je zelf in de rouw zit: je hebt mensen nodig. Voor hen is het makkelijker als je af en toe je rouw even parkeert, zodat ze je kunnen helpen met het versterken van beschermende factoren als zelfredzaamheid en positieve gevoelens.
Wil je hier meer over weten? Dan raad ik je van harte mijn boek aan ‘Koers houden’ Conclusie: rouw en veerkracht gaan hand in hand. Juist bij intensieve rouw heb je veerkracht nodig om overeind te kunnen blijven. En veerkracht kun je alleen ontwikkelen als je geconfronteerd wordt met verlies en tegenslag.
Zie de foto: de hibiscus is in balans met verlies én veerkracht.
Jaarlijks stevige snoei toch overdadige bloei.
Bloemen sterven af. Paars = rouw, regen = tranen.
Maar nieuwe knoppen = leven.