Zie de takken van de druif op de foto hieronder, prachtig lichtgroen, gezond, sierlijk. Door de ideale combinatie van zon en regen knallen ze per dag nog verder uiteen. Een lust voor het oog.
En toch, toch moeten ze eraf. Gezonde, vitale delen van een plant weghalen, opruimen, wegdoen. Zodat er lucht en licht komt voor waar het je werkelijk omgaat: de vrucht. Grote aantallen lichtgroene bolletjes hangen namelijk nu al klaar om hún groeispurt te kunnen maken. Om meer vocht aan te trekken, om langzaam te kleuren van licht- naar donkerrood. Sappig en zoet.
Mijn hoofd kent dit proces. Kent de logica. Kent oorzaak en gevolg. En weet wat er gebeurt als je die uitlopers hun gang laat gaan. Totale bosschage, verwildering, een snoepparadijs voor vogels die inhakken op wat nog niet rijp is. Met als gevolg weinig opbrengst aan eetbare druiven voor onszelf, weinig sap straks om te bottelen
Maar mijn handen aarzelen nog met de snoeischaar, ze aaien eerst over de gladde ranken, mijn vingers verwonderen zich over de sterke grip van de natuurlijke grijpertjes aan de uiteinden van elke tak. Zo prachtig, zulke ogen-strelende vormen. Zoveel kleuren groen.
Toch.
Wegdoen wat mooi is. Doorknippen wat gezond is. Het geheel kleiner en compacter maken. Reguleren van optimale interne processen. Opdiepen uit de wirwar alles wat een positieve bijdrage kan leveren aan het einddoel: vrucht in overvloed.
De afgelopen tijd coachte ik twee organisaties om ‘door de takken de druiven’ te zien. Van te voren weet je nooit precies waar de pijn van het doorhakken gaat ontstaan. ‘t Was bij beide organisaties ook heel verschillend.
Er is echter altijd pijn. Pijn om verlies van dat mooie van het verleden, wat om verschillende redenen helaas niet mee kan naar de toekomst.
Gelukkig was er bij beide ook de vreugde om iets nieuws, iets wat er al was maar eerder niet opviel, wat eigenlijk nog ingekapseld lag in de wirwar van takken. Waardoor het geen bijdrage kon leveren aan het grote doel: vrucht dragen.
Ook organisatie-transitie-coaching gaat om mensen, en pijn is dus echte, gevoelde pijn.
Het helpt wel hoe je er mee om gaat. Mij helpt vaak een klein ritueeltje.
Marie Kondo, mijn opruim-goeroe, zegt bijvoorbeeld:
“Zet je twee handen tegen elkaar aan onder je kin, en maak een klein beleefd buiginkje. Bedank de takken vriendelijk voor hun bijdrage, voor wie ze waren tot nu toe, voor de wijnstok zelf, voor de vogels en hun bijdrage aan jouw levensvreugd. En knip ze dan klein voor de compostbak. Voor hun volgend leven in de kringloop.”
De O van Opruimen is de eerste stap in een transitieproces. Pijnlijk maar noodzakelijk. Je moet wel weten waar je de knip van de snoeischaar zet. Je kunt ook schade berokkenen zonder dit te willen. Dus weet wat je doet. En doe het.
Lees verder op deze site over Mijn Triple-O aanpak . Ook informatief: Wat is transitie , want definities verschillen nogal in de coach-wereld.
Lees wat Hilde|TransitieCoach daar onder verstaat. En hoe ze het uitwerkt met haar cliënten.
Wil je een meer speelse benadering in de vorm van een zelfhulp-boek met veel tips en oefeningen: klik op mijn boek Koers houden ook in zwaar weer Hoe stuurmanskunst je leert te dansen op de golven van het leven.
Daar vind je een inkijk-exemplaar en kun je gelijk kopen als je wilt. Paperback of E-Pub.
Aarzel je dan nog hoe je het zelf aan zult pakken richting je eigen doel, bel/mail me gerust voor wat snoei-tips op maat.